Diyarbakır’ın bir dağ köyünde ilköğretimde görev yapan öğretmen matematik dersinde;

“Bir kasada şu kadar çilek varsa, 10 kasada kaç çilek vardır?” diye öğrencilerine bir soru soruyor.

Öğrenciler “Öğretmenim çilek ne?” diye soruyor.

“İşte çocuklar, çilek.”

“Biz hiç çilek yemedik.”

Bunun üzerine öğretmen pes etmiyor, oturup Bursa’daki tarım firmalarına toprak numunesi yolluyor.

“Bu toprakta çilek yetişir mi?”

Bursa’daki firmalardan cevap geliyor.

“Evet, Diyarbakır şartlarında çilek yetişir.”

Hatta mektubun yanında çilek fideleri ve yetiştirme şeklini anlatan bir tarif yolluyorlar. Öğretmen öğrencilere okuyor nasıl yetiştirileceğini, çıkarıyor bahçeye ve diyor ki:

“Bu sene size matematikten sınav yok.”

“E nasıl not alacağız öğretmenim?”

Hepsine bahçeyi kazdırıp, çilekleri diktirip, can sularını verdikten sonra her birine dörder çilek fidesi verip:

“Şimdi gideceksiniz evinize, anne babanıza ben size nasıl öğrettiysem siz de onlara öyle öğreteceksiniz.”

Çocuklar gidiyorlar evlerine hepsi anlatıyorlar ve çilekleri dikiyorlar ve öğretmen diyor ki:

“Çilek mevsimi gelince getireceksiniz, tabakta on tane çileğe bir not alacaksınız.”

Çocuklar tabaklarla getiriyorlar, çilekleri sayıyor öğretmen, eksik olanlara da tam not veriyor ve sonra diyor ki:

“Çocuklar nasılmış tadı?”

“Valla ucunda not vardı diye yiyemedik.”

“Hadi bakalım yiyin.”

Çocuklar ağızlarını burunlarına bulaştıra bulaştıra yiyorlar çilekleri. Aradan iki yıl geçtikten sonra çilek girmemiş o köyün halkı şu anda Diyarbakır’ın pazarında çilek satıyor.

Öğretmen olmak gerçekten bu işte… Tahtada müfredat anlatmak değil… Bulunduğun yere, bulunduğun ülkeye, okula bir şeyler katmak…

Kaynak: Anonim